Het aantal mensen met burn-out klachten is ontzettend hoog, in 2014 had 1 op de 7 werknemers er last van. Over een paar weken, tijdens de Week van de Werkstress, komen het CBS en TNO met nieuwe cijfers. Zou het aantal werknemers met burn-out klachten in 2015 nog hoger zijn geweest? Of zijn we ons inmiddels bewust dat dit een groot maatschappelijk probleem is waarvoor we écht iets moeten veranderen?
Maar welke verandering dan dé oplossing is? Daarvoor vragen veel mensen zich af wie er verantwoordelijk is voor deze situatie? Aan wie ligt het eigenlijk? Wie is er schuldig dat er zoveel werknemers last hebben van burn-out klachten?
Het individu of de werkgever?
Tsja… Is het het individu dat “gewoon” maar beter op zichzelf moet leren letten? Dat niet over zijn grenzen moet laten gaan en beter moet leren loslaten? Of zijn het juist de werkgevers die te hoge eisen stellen en iedereen in een keurslijf van taken met meetbare resultaten duwen zodat de organisatie zo lean mogelijk kan werken? En dat die organisatie daarmee wellicht wel zijn bestaansrecht behoudt, en we dus moeten accepteren dat het plezier van de job en werken vanuit intrinsieke waarden beperkt wordt?
Het NRC schrijft afgelopen vrijdag een interessant artikel over waar bedrijven zich kunnen (en moeten wat mij betreft) inzetten om mensen met burn-out klachten écht te helpen. Maar ook waar de verantwoordelijkheid van het individu ligt in het geval de werkgever geen ondersteuning biedt.
Gezamenlijk werken aan de energiebronnen
Op het einde van het artikel staat de kern. Arnold Bakker, hoogleraar arbeids- en organisatiepsychologie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam, wordt geciteerd:
„Bij mensen met een burn-out is dát vaak wat er misgaat: de hulpbronnen zijn op. Ze geven meer energie dan ze krijgen, worden cynisch, en raken daarom langzaam op.” De oplossing is volgens Bakker daarom in vrijwel alle gevallen het op orde brengen van de energiegevers, mét hulp van de organisatie. „Iemand op mindfulnesscursus sturen heeft weinig zin, minder taken geven evenmin. Neem in plaats daarvan overspannen werknemers apart, en vraag waar ze behoefte aan hebben. Het gevoel de touwtjes in handen te hebben, dát geeft ons voldoening.”
Maar wat nu als een leidinggevende niet luistert? Of er simpelweg geen ruimte is voor datgene wat je graag wil? „Het zorgen voor een goede balans blijft ook een eigen verantwoordelijkheid”, aldus Bakker. Lukt het je niet je werk uitdagender te maken en is er niemand die je erbij helpt, durf dan ook te denken aan een andere baan. Al dan niet met behulp van een coach.
Lees hier het volledige artikel: Opgebrand? Dat ligt dus niet aan jou.
Ah, wat een verademing! Een artikel waar ook de werkgever wordt aangesproken op zijn/haar aandeel om dat veel te hoge aantal werknemers met burn-out klachten terug te dringen. En niet door simpelweg de oplossing bij het individu te leggen, maar ook echt mee te denken en te faciliteren! Tijdens de burn-out klachten én in preventie hiervan. De werkgever die actief werkt aan en faciliteert op het gebied van stressmanagement, vitaliteit en persoonlijke ontplooiing zodat de werknemers zich gezond, energiek en krachtig voelen om bewuste keuzes te maken in het (werkende en privé) leven! Aan de werknemers de schone taak dan ook bewuste keuzes te maken, goed voor zichzelf te zorgen en zorgen dat ze gehoord worden. Of anders hun conclusies trekken en op zoek gaan naar een beter passende (werk)omgeving.
Wil jij ook je steentje bijdragen?
Wil jij als werkgever of werknemer ook je steentje bijdragen aan een wereld met minder burn-outs? Neem dan contact met mij op, ik spar graag met je mee hoe jij invulling kan geven aan jouw steentje!
